மொழியும் நானும் - 2 - கோழி வாங்கப்போனவர்...

ஆங்கிலம் தெரிந்தாலும் சில பொருட்களை இங்கே கொள்வனவு செய்வதென்றால் இந்நாட்டு மொழி; நோர்வேஜிய மொழி சிறிதளவாவது தெரிந்திருக்க வேண்டும்.

நல்லவேளை நோர்வேஜியர்கள் மொழி தெரியதவர் ஒருவர் தவறாக எதுவும்  கூறிவிட்டால் அதை மன்னிப்பது மட்டுமல்ல உடனேயே மறந்தும் விடுவார்கள்.

முதலில் ஒரு தமிழ் பெண் என்ன செய்தாள், என்பதைக் கூறிவிடுகிறேன்.
ஏதோ ஒரு தமிழ்ப்படம் நிறைவுற்ற பின், நன்கு மொழி தெரிந்த பல தமிழ்ப்பெண்கள் கூட்டமாக வெளியே தத்தம் கணவர்மாருக்காக காத்திருந்தனர். கணவர்மார் வாகனத்தரிப்பிடத்திலிருந்து தத்தம் வாகனங்களை எடுத்து வரச் சென்றிருந்தனர்.
இந்த நேரம் ஒரு நோர்வேஜியர் ஒரு வைபவத்தில்க் கலந்துகொள்ள அந்த வழியே வந்தார்.

(அமெரிக்காவில் அல்லது மேலைத்தேச நாடுகளில் அனேகமாக துணையில்லாமல் ஒரு வைபவத்திற்குச் செல்லமாட்டார்கள். இதெற்கென்றே நிறுவனங்கள்கூட உள்ளது. அவரவர் தேவைக்கேற்ப பெண்களையோ அல்லது ஆண்களையோ சம்பந்தப்பட்ட நிறுவனம் அனுப்பி வைக்கும். ஆனால் நிறையவே செலவாகும். இதனால் அக்கம் பக்கத்தில் இருப்பவர்கள் தெரிந்தவர்கள் யாரையாவது கேட்பார்கள். அப்படியும் யாரும் கிடைக்கவில்லையென்றால் மதுபானங்கள் விற்குமிடங்களில் யாரையாவது கேட்பார்கள்.)

அங்கே வந்தவர் அழகழகான பெண்கள்;  சேலை, சுடிதார், சல்வார் கமீ்ஸ் என அழகழகான    இந்திய உடைகளில்     கூட்டமாக நிற்பதைக் கண்டதும், தனது எண்ணத்தை அங்கே நின்ற ஒரு அழகான தமிழ்ப் பெண்ணிடம் தெரிவிக்க அந்தத்தமிழ்ப்பெண் மறுத்ததுமட்டுமல்லாமல் அழத்தொடங்கிவிட்டாராம். அந்த இரவு முழுவதும் அந்தத் தமிழ்ப் பெண் தன் கணவர் நேரத்திற்கு வாகனத்தை கொணர்ந்திருந்தால் அந்த நோர்வேஜியன் அப்படிக் கேட்டிருக்க மாட்டான் எனச் சொல்லி அவளது கணவரையும்   வைது, அழுதுகொண்டிருந்தாராம்.

இனி நான் சொல்ல வந்த நகைச் சுவைச் சம்பவத்தைச் சொல்கிறேன்...

புதிதாக ஒருவர் நோர்வேயிற்கு வந்திருந்தார். அவர் அவரது நண்பரது அறையில் தங்கியிருந்தார்.
ஒருநாள் அவர்கள் கோழிக்கறி சமைக்க முற்பட்டார்கள். அதற்கு கோழி வாங்குவதற்கு அந்தப் புதிதாக வந்த நண்பரை கடைக்குச் செல்லுமாறு சொன்னார். புதிதாக வந்தவருக்கு ஓரளவு ஆங்கிலம் தெரியும். ஆகவே அவர் தைரியமாக கடைக்குச் சென்றார்.

இங்கே முட்டைக்கோழி அல்லது இறைச்சிக்கோழியை உயிரோடு வாங்க முடியாது. அப்படி வாங்குவதானால் கோழிப்பண்ணைக்குத்தான் செல்ல வேண்டும். கோழிகளின் தலைகளை வெட்டி, குடல், சிறகு போன்றவற்றை அகற்றி பொதியில அடைத்து அதி குளிரூட்டியில் வைத்திருப்பார்கள். நாங்கள் அதைச் சிறிது இழக வைத்த பின்  தோலை உரித்து, வெட்டிக் கறி சமைப்போம்.

கடைக்குச் சென்ற புதிதாக வந்த நம் தமிழர், அதி குளிரூட்டியில் கோழியை கண்டெடுக்க முடியவில்லை.
ஆக, அருகில் நின்ற அழகான நோர்வே நாட்டு இளம் பெண்ணிடம் அவரது நண்பர் சொல்லிக் கொடுத்த அதே வசனத்தை அப்படியே ஒப்பித்தார்.
அதை அப்படியே இங்கே எழுதுகிறேன்.

" Jeg vil ha kone..." "kan du hjelpe meg?"

தமிழாக்கம்:

"எனக்கு மனைவி வேண்டும்..." "நீ எனக்கு உதவி செய்வாயா?"

“யெய் வில் ஹா கோனெ...” “கான் டு யெல்ப்ப மெய்?” என்றுதான் அந்தத்தமிழர் கூறினார்.
 
இதை அந்த நோர்வே நாட்டு இளம் பெண் மட்டுமல்ல அனைவரும் புரிந்து கொண்ட விதம்: “யெய் வில் ஹா கூனெ” என்றே...

அந்த இளம் நோர்வே நாட்டுப் பெண் அதிர்ந்து போய் அந்தத் தமிழரைப்பார்த்து "என்ன" என்றாள்.

அந்தத்தமிழரோ அதே வசனங்களை அப்படியே கூறினார்,  இப்போது அந்த அதி குளிரூட்டியைக் காட்டியபடி.
அந்தப் பெண்ணுக்கு ஒன்றுமட்டும் விளங்கியது அது: அந்தத்தமிழர் தன்னைப் பெண் கேட்கவில்லை என்பது.

உடனே கடையில் வேலை செய்வோரிடம் “இவன் ஏதோ கேட்கிறான்” எனக் கூறி கடையில் வேலை செய்பவரிடம் அந்தத்தமிழரை ஒப்படைத்து விட்டாள் அந்த நோர்வே நாட்டு இளம் பெண்.

இதே இடத்தில் ஒரு தமிழ்ப்பெண் என்ன செய்திருப்பாள் என யோசித்துப் பாருங்கள்.

அந்தத்தமிழரோ  அதே வசனங்களை கடையில் வேலை செய்வோரிடமும் ஒப்பித்தார்.
கடையில் வேலை செய்வோர் தலையைச் சொறிந்து கொண்டனர்.

புதிதாக வந்த அந்தத் தமிழருக்கு தான் சொல்வதில் ஏதோ பிழையிருக்கிறது எனப் புரிந்து கொண்டார்.

வேறு வழி என யோசித்த அந்தத்தமிழர், கோழியைப் போல கொக்கரித்து கைகளை மடக்கி கோழி சிறகடிப்பது போல செய்தாராம். அதன் பின்னர்தான் கடையிலிருந்தோருக்கு அந்தத்தமிழர் கோழி வாங்க வந்திருக்கிறார் என்பது ஓரளவிற்கு விளங்கியது.

கோழியை எடுத்துக் கொடுத்து உதவி செய்தனராம்.

கோழிக்கு நோர்வேஜிய மொழியில் 'HØNE' என்பதாகும்.  தமிழில் ஓரளவிற்கு அதை எழுத்தில் ‘ஹோனெ’ என எழுதலாம், ஆனால் அது முழுமையான உச்சரிப்பைத் தராது. ஆங்கில உயிரெழுத்தான ‘O’ வை வெட்டியிருப்பது போல ஒரு உயிரெழுத்துள்ளது. இதன் உச்சரிப்பு: ‘ஓ’ எனச்சொல்லும் போது நாக்கை (சிறிதளவு வெளியே) கீழுதட்டின் உள் விழிம்பில்    வைத்துக் கொண்டால்  எப்படிச்சப்தம் வருமோ அதுதான் அந்த உயிரெழுத்தின்  சப்தமாகும்.

சரி இதற்கும் மனைவிக்கும் என்ன சம்பந்தம் எனக் கேட்கிறீர்களா...
சொல்கிறேன்.
நோர்வேஜிய மொழியில் 'KONE'  (‘கூனெ’) என்றால் மனைவி என்றர்த்தம்.
ஆங்கில அகரவரிசையில் ‘O’என்பதற்கு நோர்வேஜிய அகரவரிசையின் ஓசை ‘ஊ’ என்பதாகும் ஆனால் எழுத்து மாறாது.

ஆனால் உதரணமாக தமிழ் தெரியாத ஒருவர் ‘தமில்’ என்று சொன்னால் நாம் அதை தமிழ் என திருத்தி விளங்கிக்கொள்வதில்லையா...
அது போலத்தான் கடையிலிருந்தோரும், அந்த இளம்பெண்ணும் ‘கோனெ’ என்றதை ‘கூனெ’ என நினைத்து தலையைச் சொறிந்து கொண்டனர்.
அநேகமான தமிழர்கள், ‘ஹ’ என்பதற்கு பதிலாக ‘க’ என்றே உச்சரிப்பர்.
ஆக, நோர்வேஜிய மொழியை கற்காமல் கடைக்குச் செல்வோருக்கு  இப்படிப்பட்ட சங்கோஜமான, இடர்பாடான நேரங்கள் வரத்தான் செய்யும்...

“காற்று வாங்கப் போனேன் ஒரு கவிதை வாங்கி வந்தேன்...” என்றொரு மிக நல்ல பழைய தமிழ்ப்பாடல் உள்ளது...
இவர் கோழி வாங்கப் போய் ஒரு கொடுமையை வாங்கி வரவில்லை.
நோர்வே நாட்டவர்கள் அப்படிப்பட்டவரல்லர்...

ஆங்கிலம் தெரிந்திருந்தும், கோழி வாங்கப் போனவர்; கடையில் பெண் கேட்டாராம் என்றாகிறது.

மன்றாட்டம்...

தாராயோ தங்க நிறம்

தயவாய்க் கேட்கிறேன்;

சீராகும் என் நிறமும் ஒரு

சிட்டிகை தந்திட்டால்...

எனது தங்க மீன்கள், அவ்வப்போது நிழல்ப்படக்கருவியுடன் நீண்ட நேரம் அவற்றிற்கு முன்னாலிருந்து அவை செய்யும் குறும்புகளையும் அவை தரும் கண்ணுக்குக் கவர்ச்சியான நிலைகளையும் (pose) படமாகப் பிடித்து வைப்பேன். இந்த நிலை அவற்றில் ஒன்று.

இந்த இரண்டு மீன்களுக்குமிடையில் ஏதோ சண்டையோ.. என்னவோ...

ஆனால், அவை நின்ற விதத்தைப் பார்க்கும் போது, எனக்கு வீட்டில் நாங்கள் ஒருவர் பொருளை ஒருவர் எடுத்துப் பாவிப்பதற்கு மன்றாடுவோம், போராடுவோம், தாஜா பண்ணுவோம்... எவ்வளவோ நடக்கும் எங்களது வீட்டில்... 

அது ஞாபகம் வரவே அவற்றின் நிலையை வைத்து இப்படி எழுதினேன்...

சுஜி...

மொழியும் நானும் -1- சீனி வாங்கப் போனவள்...

ஆங்கிலம் நடைமுறையில் இல்லாத ஒரு அந்நிய நாட்டுக்கு நாம் ஒருவரைத் திருமணம் செய்து சென்றோமானால்; முதலில் நடைமுறைத் தேவைகளுக்கு மொழியைத் தெரிந்து கொளவது அவசிமாகிறது.

நண்பர்கள் இருவர் பகிர்ந்து கொண்ட உண்மைச் சம்பவங்களே இதற்குச் சான்று.

இப்போது அனேகமாக எல்லா நாடுகளிலும் பல சரக்குக் கடைகள், நம் நாட்டுப் பெட்டிக்கடைகள் போலுள்ள மிகச் சிறிய கடைகள் எல்லாவற்றிலும்  நாமே கடைக்குள் சென்று, எமக்குத் தேவையான பொருட்களை எடுத்து வந்து விலை போடுவோரிடம் விலை போட்டு பணத்தைச் செலுத்தும்முறை வந்துவிட்டது.

இதற்கு இந்நாட்டு மொழியை நன்கு கற்றுத்தெரியவேண்டியதில்லை.  பொருட்கள் பொதி செய்யப்பட்டு, உரிய படங்கள், விளக்கங்கள்  போன்றவற்றை பொதி உறையில் அச்சிட்டு அடுக்கி வைத்திருக்கிறார்கள். ஆனால் சில பொருட்களுக்கு உதவியை நாட வேண்டியது அவசியம்.

‘சீனி’(sugar)யையும் ‘உப்பு’(salt)வையும் ஒரு மொழி தெரியாதவர் - ஆங்கிலமேனும் தெரியாதவர் - கொள்வனவு செய்வது கடினம்.

இங்கே பிற நாடுகளிலிருந்து வருவோருக்கு மொழிக் கல்வியும் நடைமுறை வழக்கங்களும் முதலில் சொல்லிக் கொடுப்பார்கள்... மொழிக்கல்வி ஆகக் குறைந்தது 500 மணித்தியாலம் பயின்றேயாக வேண்டும். மொழிக்கல்வி பயின்றோருக்கு எந்த வித சிக்கலுமில்லை.

சுற்றுலா பயணிகளுக்கு வழிகாட்டி எப்போதுமே உதவி செய்வார்.

‘அப்புறம் என்ன கடினம் என்று கேட்கிறீர்களா...?’
ஆம் அவர்களுக்கு ஒரு கடினமுமில்லைத்தான், ஆனால் அவர்கள் திருமணம் செய்து துணைவியரை அழைத்தால், அந்தத் துணைவியர் விரும்பினால் இந்நாட்டு மொழியைக் கற்றுக் கொள்ளலாம் என்றிருந்தது ஏறத் தாழ நான்கு ஐந்து வருடங்கள் வரையில். இன்று புதிதாக வரும் எல்லோருமே இந்நாட்டு மொழியைக் கட்டாயமாகக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும்.

அப்படி விரும்பினால் இந்நாட்டு மொழியைக் கற்கலாம் என்றிருந்த காலத்தில் வந்த எமது தமிழ் பெணகளெல்லாம் மொழி கற்காமலேயே இருந்திருக்கிறார்கள்.

இனிப்பான ஒரு உதாரணம்:

ஒரு நண்பர் தனது புது மனைவிக்கு எல்லாவற்றையும் விளக்கமாகக் கூறிவிட்டு அவர் வேலைக்குச் சென்று விட்டார்.

- அநேகமானோருக்கு அவர்களது துணைவியர் தாமதமாகவே வந்து சேர்வர். இது குடிவரவு குடியல்வுத் திணைக்களங்களால் ஏற்படும் கால தாமதமாகும். ஆனால் திருமணம் செய்து அழைத்தவர்களோ ஒரு நாள் விடுமுறைகூட எடுக்க முடியாத நிலையிலிருப்பர்.

சந்தோஷமாகக் கழியும் நாட்களில் புது மணத்தம்பதிக்கு நடைமுறையிலுள்ள சிக்கல்கள் கண்ணுக்குப் புலப்படுமா..?! இல்லை!!-

வீட்டில் தனியே தமிழ் படம் (video tape) பார்த்துக் கொண்டிருந்த அந்தப் புதுப்பெண், தேநீர் தயாரிக்கலானார். நல்லவேளை அவளது புதுக் கணவர் கோப்பிப் பொடியும் (instant coffee. - not filter coffee -) தேயிலையும் (tea leaves - not tea bags-) வாங்கி வைத்திருந்தார். ஆனால் சீனியிருக்கும் ஒரு சாடியுள் சீனி இருக்கவில்லை. சீனி தீர்ந்து விட்டது அல்லது சீனி முடிந்து விட்டது. புதுப் பெண்ணுக்கு அவளது கணவர் எற்கனவே அவர்கள் குடியிருந்த அடுக்குமாடி வீடுகளின் நிலத்தளத்திலுள்ள கடைகளைக் காட்டியுள்ளார். மனத் தெம்புடன் கடைக்குச் சென்றாள் அந்தப் புதுப் பெண்.

கடைக்குள் ஒவ்வொரு அடுக்குகளாகத் தேடிக் கடைசியில் ஓர் அடுக்கில் ஒரு பெட்டியை எடுத்து குலுக்கிப் பார்த்தபோது, (சீனிப் பொதி இறுக்கமாக இருக்கும் குலுங்காது) அது சீனிச் சரையில் சீனி சரசரப்பது போல இருந்தது அந்தப் புதுப் பெண்ணுக்கு.
சீனி தின்ற குழந்தையைப் போலொரு சந்தோஷத்தோடு பணத்தைக் கொடுத்து மிகுதியையும் வாங்கிக் கொண்டு ஒரே ஓட்டமாக வீடு வந்து சேர்ந்தாள்.

ஒரு நிமிடங்கூட தாமதிக்காது பெட்டியை பிரித்து உள்ளே தேநீர்க் கரண்டியை நுழைத்து இரண்டு கரண்டிக்குப் பதில் மூன்று கரண்டி சீனிப்பழிங்குகளை தேநீருள் போடடு கலக்கிக் கொண்டு ‘அப்பாடா’ என தொலைக்காட்சிப் பெட்டிக்கு எதிரே அமர்ந்தாள்.

சந்திரனில் முதன்முதலில் காலடியெடுத்து வைத்த நீல் ஆம்ஸ்ரோங் (Neil Armstrong) இற்கு அப்படியொரு சந்தோஷம், உற்சாகம், மன நிறைவு, பெருமிதம் இருந்ததோ இல்லையோ அவளுக்கு இருந்தது.

தொலைக்காட்சியில் ஓடிக் கொண்டிருந்த தமிழ்ப்படத்தைப் பார்த்துக்கொண்டே தேநீர்க் கோப்பையை வாயில் வைத்து  ஒருதரம் உறிஞ்சி சுவைத்தாள்.

வாய்க்குள் வந்த தேநீரை வெளியே உடனே துப்பவேண்டும் போலிருந்தது. ஓடிச்சென்று குளியலறையில் துப்பி வாயைக் குளிர் நீரால் கொப்பளித்துவிட்டு வந்தாள். தேநீர் ஒரே உப்பாக இருந்தது அவளுக்கு. அவளால் நம்ப முடியவில்லை...

சமையலறையில் தான் வாங்கிவந்த அந்தச் சீனிப் பெட்டியில் ஒரு சிட்டிகை எடுத்து வாயில்ப்போட்டுப்பார்த்தாள். அதுவும் உப்புச் சுவையைத் தந்தது. மீண்டும் ஒரு சிட்டிகை எடுத்து வாயில்ப் போட்டுச் சுவைத்துப்பார்த்தாள். எத்தனை தடவை ஒரே பெட்டியிலிருந்து எடுத்துச் சுவைத்தாலும் உப்பு சீனியாகுமா...? அதன் பின்னர்தான் அவள் உணர்ந்தாள் தான் வாங்கிவந்தது சீனியல்ல, உப்பு என.

பின்னர்தான் அவள் அந்தப் பெட்டியில் எழுதியிருந்ததைப் பார்த்தாள் அது ஆங்கிலமாகவே இருந்தது, உப்பு என எழுதியிருந்தது.

பின்னர் புதுக் கணவரின் புத்தக அடுக்கில் இருந்த ஆங்கிலம் - நோர்வேஜியன் மொழி அகரதியில் சீனிக்கு என்ன எழுதியிருக்கிறார்கள் எனப்பார்த்து (sukker) அதை அப்படியே ஒரு சீட்டில் எழுதி எடுத்துக் கொண்டு சென்று கடையில் சீனியை வாங்கி வந்தாள்.

முதலில் ஒரு சிட்டிகை வாயில்ப் போட்டுப்பார்த்து அது சீனிதான் என உறுதி செய்த பின் தேநீரில் போட்டுக் குடித்தாளாம்.

கணவர் வந்ததும் அதைச் சொல்லி அவள் சிரித்தாள், ஆனால் அவளது கணவர் தான் செய்த தவறை யோசித்து உடனேயே தன் புது மனைவிக்கு இந்நாட்டு மொழி கற்பித்தாராம்.

‘உப்பில்லாப் பண்டம் குப்பையிலே’ என்பர் ஆனால் தேநீருக்குச் சீனிதானே சுவை சேர்க்கும்

அன்னம் இரண்டு...

அழகான அன்னம் இரண்டு,

அசையாத நீரோ ஒன்று;

பழகிய முறையோ பண்பு,

பருகிய காதல் கண்டு,

இழகிய மனமும் ஒன்று;

இயற்கையின் அது பண்பு,

சிந்தையும் கவர்ந்தது இன்று...

இன்பவடு...

இன்பவடு இதயத்தில் நினைவுகள்

இரத்தத்தில் சிவப்பணு;

இதயத் துடிப்பலைகள்

இமயத்தையும் கடந்திடும்;

இதய இன்ப வடுவோ

துடிப் படங்கும் வரை;

உடற் கூறு ஓடி யாட

இதயம் வலி தாங்கும்;

எங்கோ ஒரு மூலையில்

ஏதோ ஒன்று நெருடும்;

காலக் கோலங்களில்
அடிபட்டுப் போகும்
அகல விரியும்
ஆழ்கடல் பிரிக்கும்
ஆனாலும்
இன்ப வடு
வருட வருட
தரும் சுகமே
ஆயுள் வரைக்கும்...

உன் பெயர் சொல்ல ஆசை...

உண்மை சொல்ல ஆசை
உனக்குச் சொல்ல ஆசை

நேற்றுச் சொன்ன பெயரை
இன்று சொல்ல ஆசை;
நேரில் வந்து நின்று
நேசம் சொல்ல ஆசை - உன்

கண்ணிமைக்கு முன்னே
காதில் சொல்ல ஆசை;
எண்ண மதில் என்ன
என்று சொல்ல ஆசை - அதை

உன்னை மட்டும் அருகில்
அழைத்துச் சொல்ல ஆசை;
உன்னிடம் சொல்லி
நாண வைக்க ஆசை - உன்

கண்களைக் கண்டு
கவிதை சொல்ல ஆசை;
கனவினில் வந்து
கலகம் செய்ய ஆசை - வேறு

பெண்களைக் கண்டால்
விலகிச் செல்ல ஆசை;
உன்னை மட்டும் கட்டி
அணைத்துக் கொள்ள ஆசை...

உண்மை சொல்ல ஆசை
உனக்குச் சொல்ல ஆசை...

மெதுவாகத் தோழ்களில்
சாய்ந்து கொள்ள ஆசை;
இதமாக கால்களை
வருடி விட ஆசை - நீ

கண் விழிக்கும் வரையில்
கண் விழித்திருக்க ஆசை;
கன்னத்தில் கோலமிட்டு
சிவக்க வைக்க ஆசை - அதி

காலையில் எழுந்துனது
கேசம் கோதி விட ஆசை
மாலையில் மடியிருத்தி
பாட்டிசைக்க ஆசை...

உண்மை சொல்ல ஆசை
உனக்குச் சொல்ல ஆசை...


இந்தக் கவிதை 'இசைத்தென்றல்' என்ற இணையத்தளத்தில் 11.07.2005 ல் எழுதியிருந்தேன்.

இன்றைய 'இசைத்தென்றல்' இணையத்தளத்தில் அன்று பதிவான கவிதைகள் எல்லாவற்றையுமே நீக்கி விட்டார்கள்.

எனது கவிதைகளுக்கு மீண்டும் இங்கே உயிர் கொடுக்கிறேன்...

செய்யாதது...

இன்று பல தடவை பார்த்த The Big Bang Theory என்ற தொடரில் ஒரு பாகம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அதில் ஷெல்டன் கூப்பர் என்ற பௌதிக வியலாளர் ஒரு முறை ராஜ் என்ற விண்வியலாளரின் அலுவலகம் சென்றார். ராஜின் அலுவலகத்திற்கு சென்ற ஷெல்டன்;  பத்து நிமிடத்தில் ஒரு programmஐ எழுதினார். அந்தப் programm தானாகவே ராஜ் என்பவரது முழு வேலையையும் செய்து முடிக்கக் கூடியதாக அமைந்தது. ஆனால்  ஷெல்டனை தந்திரமாக வெளியே அனுப்பித் தன் வேலை தக்க வைத்துக் கொண்டார் ராஜ். எனக் கதை செல்கிறது...
(லெயொனார்ட், ஷெல்டன், ராஜேஷ், ஹவார்ட் ((Leonard, Sheldon, Howard and Rajesh) அனைவரும் ஒரே பல்கலைக்களகத்தில் வேலை பார்ப்பவர்கள். மூவர் தத்தம் துறையில் கலாநிதி பட்டம் பெற்றோர், ஹவார்ட் பொறியியலாளர்...  இவர்களோடு Penny என்ற அழகிய நங்கையும். Penny என்பவள் பௌதிகம் என்றால் கிலோ என்ன விலை எனக்கேட்கக்கூடியவள், ஒரு சிற்றுண்டிச்சாலையில் வேலை பார்ப்பவள், ஆனால் தனது அழகினால் அனைவரையும் ஆட்டி வைப்பவள். லெயொனார்ட், ஷெல்டன் குடியிருக்கும் அடுக்குமாடியில் குடியிருப்பவள்).

அந்தக்காட்சி எனது நினைவுகளில் ஒரு சம்பவத்தை அலைமோத வைத்தது...

ஒரு நாள் நான் எனது மோட்டார் வாகனத்தை (car) நிறுத்துவதற்கு இடம் தேடி அலைந்து கடைசியாக அரை மணி நேரத்தின் பின் அந்த இடம் கிடைத்த நிம்மதியில் வாகனத்தை நிறுத்தி விட்டு கட்டணம் செலுத்துவதற்காக நாணயக் குற்றி தேடினால் கிடைக்கவில்லை... பின்னர் கடை, கடையாக ஏறி காசை மாற்றிக் கொண்டு வர போதும் போதும் என்றாகிவிட்டது.
அதுவும் பனியில் வழுக்கி வழுக்கி நடந்த களைப்பே எனக்கு சினமூட்டியது... நல்லவேளை வாகனத்தரிப்பிட மேற்பார்வையாளர் வரவில்லை, அபராதச் சீட்டெதுவும் வாகன முகப்புக் கண்ணாடியில் இருக்கவில்லை...
ஒரு மாற்று முறை காணமுடியாதா என என் யோசனை சென்றது... 

மறுநாள் ஒரு வழிமுறையை யோசித்து அதற்கான வரைபடங்கள், செய்முறை எல்லாவற்றையும் எழுதி ஓர் உறையிலிட்டு சம்பந்தப்பட்ட அலுவலகத்திற்கு எனது உத்தியை அஞ்சலில் அனுப்புவதற்காக அஞ்சலகம் சென்றேன்.

அஞ்சலகம் சொற்ப தூரத்திலிருப்பதால் நான் நடந்தே செல்வது வழக்கம். அன்றும் நடந்து சென்றுகொண்டிருந்த வேளை, அங்கே ஒரு வாகனத்தரிப்பிடத்தில் தடித்த குளிருடையோடு ஒருவர் வாகனங்களை பார்த்து கட்டணம் செலுத்ததாமல் நிறுத்தியிருக்கும் வாகனங்களுக்கு அபராதம் எழுதிக் கொண்டிருந்தார்.

எனது நடையில் சிறிது தளர்வு எற்பட்டது... சிந்தனை வேறு விதமாகச் சென்றது. நான் பிரேரிக்கும் முறையை, யோசனையை சம்பந்தப்பட்ட அலுவலகம் ஏற்றுக் கொள்ளும் அதில் எந்தவொரு சந்தேகமும் இல்லை. அவர்கள் அப்படி எனது யோசனையை ஏற்றுக்கொண்டால், இவர்களுக்கெல்லாம் வேலையில்லாமல்லல்வா போய்விடும் என்ற சிந்தனை என்னுள் வளர ஆரம்பித்தது. ஆயிரத்துக்கும் மேலானோர் வேலையில்லாது வீட்டுக்குத் திரும்ப வேண்டிய நிலை வந்துவிடும். எனது இந்த யோசனையால் ஸ்தாபனங்கள்தான் பணம் திரட்டும்.

அஞ்சலகம் செல்வதற்கு பதிலாக, ஒரு கோப்பிக் கடையுள் நுழைந்தேன்.  கோப்பியை அருந்திக் கொண்டு யோசிக்கலானேன். நான் செய்யாவிட்டால் இன்னொருவன் அதை யோசித்து செய்யப்போகிறான். எனவும் ஒரு குரல் என்னுள் கேட்டது. இன்னொருவன் அதைச் செய்தால் செய்யட்டும் நான் செய்யக்கூடாது... என ஒரு உறுதியோடு கடைசித்துளி கோப்பியை ஆனந்தமாக உறிஞ்சிக் குடித்துவிட்டு அந்தக் கடித உறையோடு வீடு திரும்பினேன்.

இன்று பத்து வருடங்களாக எனது வாகனத்தை வாகனத்தரிப்பில் நிறுத்துவதும் நணயக் குற்றியில்லாது பனியில் வழுக்கி விழுந்து, வழுக்கி விழுந்து ஓடிச்சென்று கடையில் காசை மாற்றிக் கொண்டு வந்து தரிப்புக் கட்டணம் செலுத்துவதும் வழமையாகிவிட்டது.  அதில் ஒரு சினமும் இல்லை, வேதனையும் இல்லை, ஒரு சிரமும் தெரியவில்லை,  மாறாக ஒரு திருப்தி உணர்ச்சி உள்ளத்தில் எழுகிறது.

ஆயிரமாயிரம் வாகனத் தரிப்பிட மேற்பார்வையாளருக்கு வேலை தந்தாற்போலொரு பெருமிதம் என்னுள்.

அவர்களை வாகனத்தரிப்பிடத்தில் பார்க்கும் போது ஏனோ என்னையறியாத ஒரு மகிழ்ச்சி என்னுள் எழுகிறது.

நட்பும் இழப்பும்...

நினைவுகளை மீட்டிப்பார்க்கும் போது, அது சுகமானதாகவே இருக்கும். சில நேரம்  கண்களில் நீரைச் சில வரவழைத்தாலும்; அதுவும் ஒரு ஆறுதலாக இருக்கும். இப்படிப்பட்ட சுகமான, சுவையான, வேதனையான நினைவுகள் இந்தப் புவியில் பிறந்த எல்லோருக்குமே இருக்கும்.

எனது நண்பர் ஒருவர் சொன்னது இது. அது அவரது வாழ்க்கையில் ஒரு சிறு துளி என்றே சொன்னார். ஆனால் என்னைப் பொறுத்த வரையில் சிறு துளியோ பெரு வெள்ளமோ அவரது  இழப்புகளில் இதுவும் ஒன்று என்றே தான் நான் கூறுவேன்.
அவரது பெயரை இங்கே குறிப்பிடவா எனக் கேட்ட போது, தனது பெயரை மட்டும் குறிப்பிடுவதில் தனக்கு ஆட்சேபணை இல்லை என்றார்.

அதாவது ஒருவரது நினைவுகள்; அவருடைய வாழ்க்கைப் பயணத்தில் ஏற்பட்ட பலருடைய சந்திப்புகளால் வந்த அனுபவங்களாகவும் இருக்கலாம்.
அவற்றை இணையத்திலோ அல்லது எந்த இடத்திலோ குறிப்பிடும் போது அடுத்தவருடைய மன நிலையோ அல்லது வாழ்க்கையோ எமது குறிப்புகளோ எழுத்துக்களோ பாதிக்காத வண்ணம் நாம் பார்த்துக் கொள்வது அழகல்லவா...
அதனாலேயே அவர் அப்படி என்னிடம் வேண்டிக் கொண்டார்.

இந்த முன்னுரை இனிவரும் பதிவுகளில் நான் எழுதி இந்தப் பதிவேட்டை வாசிக்கும் உங்களை சலிப்படைய வைக்கப்போவதில்லை.
அவரது பெயர் இறஞ்சன்.

சரி... சரி... அவரது வாழ்க்கையில் இடம்பெற்ற அந்தச் சிறு துளியை அந்த நண்பர் சொல்வதாகவே இங்கே எழுதி வைக்கிறேன்....

இன்றைக்கு சரியாக 15 வருடங்களுக்கு முன் நான் வடக்கிலுள்ள மகாணங்களில் லொடிங்கன் என்ற இடத்தில் இருந்தேன்.
அப்போது ஒரு அண்ணனும் அவனது தங்கையும் எனக்கு பழக்கமாயினர்.

முதலில் நாம் நண்பர்களாகவே பழகி வந்தோம்.

என்ன தேவையென்றாலும் அவள் தனது சொந்த அண்ணனுக்கு பின் என்னைத்தான் அழைப்பாள். வேலைக்குச் செல்வதென்றால்; அந்த இடத்தில் பனி காலத்தில் நிறையவே சிரமப்பட வேண்டியிருக்கும். காலையிலோ மாலையிலோ அவளது அண்ணன் இல்லையென்றாலோ அல்லது அவன் களைப்பாக இருக்கிறானென்றாலோ உடனே தொலைபேசியில் என்னை அழைத்து எனது மோட்டார் வாகனத்தில் (car)செல்வது முதலில் ஆரம்பமாக இருந்தது.

என் மீது நம்பிக்கை வளர வளர நான் அவர்களது நெருங்கிய நண்பனானேன். அவர்களது வீட்டில் (apartment) உண்பது உறங்குவது அவர்களோடு தூர இடங்களுக்குச் செல்வது, அதிகமாகக் car பயணம் செய்வது Swedenக்குத்தான்.
Swedenக்கு, Norway நாட்டவருங்கூட செல்வதேனென்றால் அங்கே பொருட்களை மலிவாகக் கொள்வனவு செய்யலாம்.

அதனாலேயே நாமும் மாதம் இருமுறை Swedenக்குச் சென்று பொருட்கள் வாங்குவது வழமை.

எங்களுடைய நட்பு;  நட்பு என்ற நிலையிலிருந்து இன்னொரு பரிமாணத்துக்கு எங்களை அறியாமலே வளர்ந்து கொண்டிருந்தது. 

 இதை எப்படி அறிந்தேன் எனச் சொல்வதற்கு முன் எனது உணவு வழக்கத்தை கூறிவிடுகிறேன்.

எனக்கு ஒரு நேரம் உணவு உண்டால் அதுவே போதும் அன்றைக்கு என்பவன்.  அது அனேகமாக மாலைநேர உணவாக இருக்கும். இது இலங்கையிலிருந்து வந்த பழக்கம். ஒரு கோப்பை கோப்பி எப்போதுமே போதுமானதாக இருக்கும்.

ஆனால் அவர்கள் காலை, மதியம், மாலை என மூன்று நேரமும் பசித்துப் புசிப்பவார்கள். அனேகமாக மற்றவர் உணவருந்தும் போது நான் கோப்பி அருந்துவேன்.
எங்களது நட்பு;  நட்பு என்ற நிலையிலிருந்து அடுத்த பரிமாணம் எடுக்க ஆரம்பித்து இங்கேதான்...

ஓரிரு வருடங்களுக்குப் பின் அவள் என்னையும் தங்களுடன் உணவு உண்ணும்படி வற்புறுத்துவாள். அதிலும் ஒரு வித்தியாசத்தையும் நான் அறிய கிடைக்கவில்லை. ஆனால் நாட்கள் செல்லச் செல்ல அந்த வற்புறுத்தலில் ஒரு அதிகாரம் இருந்தது.

எனக்குப் பசித்தாலும்; எனக்கு உணவை உண்ண வேண்டும் என நான் நினைத்தால்த்தான் நான் உணவு உண்ணச் சம்மதிப்பேன். எனது முக பாவனையிலோ அல்லது கதைக்கும் முறையிலோ எவரும் நான் பசியோடு இருப்பதை அறிந்து கொள்ளமாட்டார்கள். அப்படி ஒரு அமைப்பு எனக்கு.

 உணவு உண்ண அழைக்கும் போது, முதலில் அவள்
 "றஞ்சண்ணா சாப்பிடுங்கோ" என்றாள்.

அந்தப் பதக்கோர்வை போய் "சாப்பிடச் சொன்னா சாப்பிட வேண்டியதுதானே..." என்பாள்.

அந்த வார்த்தைக் கோர்வைகளெல்லாம் சில நாட்களில் கரைந்து போய்விட்டது.

 ஆனால் மற்றவர்களுக்கு முன்னால் என்னை வெகு அழகாகவும் மரியாதையாகவும் "நீங்கள் என்னமாதிரி சாப்பிடூறீங்களே...?" என கேட்பாள் நான் முடியாது என்றால் ஒரு சோகப்பார்வையுடன் மறு வார்த்தை பேசாது விட்டுவிடுவாள்.

நான் தனியே அகப்பட்டேனெறால் ஏதாவது இருப்பதை உண்ண வைக்காமல் விடமாட்டாள். அதுவும் இப்படித்தான் அந்த அன்பான அதட்டல் இருக்கும்:

"வாங்கோ சாப்பிடுவம்" என்பாள்; அதற்கு முன்னதாகவே அவளது அண்ணன் சாப்பாட்டு மேசையருகே அமர்ந்து விடுவான். ஆனால் நான் செல்ல வில்லை என்றால் இப்படித்தான் சொல்லுவாள்:
 "இனி 'டா' போட்டுத்தான் சொல்ல வேண்டியிருக்கும்"

அதற்கு நான் "எங்கே ஒருக்கா சொல்லித்தான் பாருங்களேன் யார் வேண்டாமெண்டது " என்பேன். பின்னர் ஏதோ ஒரு விதமாக அவள் என்னைச் சாப்பிட வைத்து விடுவாள்.

ஒருமுறை அவளது அண்ணன் வேலைக்குச் சென்றுவிட்டான். அப்போது நான் அகப்பட்டுக்கொண்டேன். அன்றும் எனது வழமையான மறுத்தலுக்கு அவளிடமிருந்து வந்தவை:" டேய் எழும்படா சாப்பிட வாடா" என்றாள். ஆனால் ஒரு அன்பான பார்வையோடும், அழகான சிரிப்போடும். குழந்தைத் தனமான குரலில் வார்த்தைகளை செல்லமாக உச்சரித்தாள்.
அந்த முக பாவனையோ 'என்னை இப்படிச் சொல்ல வைக்கிறாயே இது கடவுளுக்கே ஏற்காது' என்பது போல இருந்தது.

"இதுக்கும் நான் அசையேல்ல எண்டா அடியே விழுந்திடும்" என்றேன்.
"நல்ல 'மொப்' போடூற கொட்டன் கிடக்கு வேணுமே நாலு" என்றாள்.
இப்போதும் அந்தக் குறைவில்லாச் சிரிப்போடும் நிறைந்த அன்போடும்தான் அந்த வார்த்தைகள் அவளிடமிருந்து வெளிவந்தன.

அப்படி அவள் கதைக்கும் போதெல்லாம் 'இன்னும் நான்கு முறை அப்படிக் கதைக்க மாட்டாயா' என என் மனம் ஏங்கும்...

பின்னரெல்லாம் அவள் சரளமாக என்னுடன் கதைக்கும்போது, இந்த 'டா' இடையிடையே வந்து விழும்.
ஆனால் மரியாதை வார்த்தைகளை பிரதிபலிக்கத் தொக்கு நிற்கும் பதங்களான 'ங்கோ' 'ங்கள்' என்பன மறைந்து போகவில்லை.

இன்னும் சொல்லப்போனால் அவள் என்னிடம் மரியதைக் குறைவாக என்றுமே நடக்க அல்லது கதைக்க முற்பட்டதே இல்லை.
அவள் வேண்டுமென்றே என்னுடன் 'டா' என்று சொல்லிக் கதைக்கிறாள் என்பது அவளது முகம் காட்டித் தந்துவிடும்.
ஆனால் இதெல்லாம் அந்தப்பரிமாண வளர்ச்சியில் முதுமையடையாத முதல்ப்பக்கங்களே...

ஒருநாள் நான் கோப்பியுடன் ஒரு சிகரட்டைப் பற்றினேன்.
நான் சிகரட் பற்றும் வேளை முழுவதையும் ஒரே தரமாக இழுத்து முடிப்பதில்லை. அணைத்து வைத்துவிட்டு சிறிது நேரம் கழித்து புகைப்பேன்.

அன்றும் நான் சிகரட்டை அணைத்து விட்டு அவளுடன் கதைத்துக் கொண்டிருந்த போது, அவள் அந்த அணைத்த துண்டத்தை எடுத்து தனது வாயில் வைத்து தீக்குச்சியின் நெருப்பினால் அதைப் பற்றவைக்க முயன்றாள்.
அப்படி அவள் முயன்றபோது, புகை புரையேறி மூச்செடுக்கச் சிரமபட்டாள். இருமிய இருமலில் உள்ளே சென்ற புகை மூக்கினாலும் வாயினாலும் வெளிவந்தது. எனக்கு அவளைப்பார்க்கவே பாவமாகவும் பரிதாபமாகவும் இருந்தது. அவள் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் பொல பொலவெனக் கொட்டியது.

அப்போதுதான் எங்களது நட்பு அடுத்த பரிணமத்தை முழுமையா அடைந்துவிட்டதை உணர்ந்தேன். வேடிக்கை விளையாட்டாக கதைப்போம், சிரிப்போம், ஆளுக்கு ஆள் அதட்டுவோம்; ஆனால் இன்று நடந்தது மிகை என்றே எனக்குத் தோன்றியது.

"ஏனடீ நீயெல்லாம் சிகரெட் குடிக்க ஆசைப்படூறாய்" என அங்கலய்த்தவனாகக் கேட்டேன். ஆம் அன்று 'டி' என்று சொல்லித்தான் கேட்டேன்; காரணம் அந்த அளவுக்கு எனக்கு வேதனையாக இருந்தது அவளை பார்த்து போது, அதனால் என்னையறியாமலே அந்த 'டீ' வந்து விட்டது. ஆனால் அவள் அதைப் பொருட்படுத்தவில்லை.

அதற்கு அவள் வடிந்த கண்ணீருடனும் சிறிய விம்மலுடனும் "நான் உங்களோட இருக்கிறதெண்டா எதையும் பழகித்தானே ஆக வேண்டும்" என்றாள்.

"OK என்னோட இருக்கிறதெண்டால் ஒரு நல்ல பழக்கத்தைப் பழகலாம் ஆனா சிகரெட் குடிக்க ஏன் பழக வேணும்?" என்றேன்.
ஆனால்; என்னுள் 'என்ன்ன்ன என்னோட இருக்க்க்கிறதெண்டாலோ... அதென்ன கதை எனக்கு விளங்கேல்லையே...' என என் மனம் எனக்குள் விடை தேடிக் குடைந்து கொண்டிருந்தது.

அதற்கு அவள் "பிழைதான் ஆனா இதுவும் உங்களுக்காகத்தான்" என்றாள்.

மீண்டும் என் மனதைக் குடைந்த கேள்விக்கு உரம் போட்டாற் போல ஒரு வார்த்தைக் கோர்வை. சர்வசாதாரணமாகச் சொல்லி விட்டு என்னைப் பார்த்துச் சிரித்தாள்.

எனக்கு அவள் முன்னரெல்லாம் கூறுவது போல 'மொப்' போடும் கட்டையால் அடித்தது போல இருந்தது. நான் எனக்குள் 'இதிலும் பார்க்க நீ எனக்கு நாலு அடி போடலாம் அந்த வலி மிகவும் குறைவாக இருந்திருக்கும்' என்று சொல்லிக் கொண்டேன்.

ஆனால் அவளுக்கு நான் சொன்னது:

"அது சொல்லாமலே தெரியுதே..." என்றுவிட்டு அந்த சாம்பல்த்தட்டை எடுத்து வெளியே எறிந்துவிட்டு வந்தேன்.
"அப்ப இனி சிகரெட் குடிக்க மாட்டீங்களே" என்றாள் மிகுந்த ஆவலுடன்.
"உங்களுக்கு முன்னால குடிக்க மாட்டன்" என்றேன்.
"கள்ளா நான் விடமாட்டன்" என்றாள்.
"நான் வகையா மாட்டுப்பட்டுப்போனன்" என்றேன்.
ஒரு நாணப் புன்சிரிப்புடன் என்னைப் பார்த்துக் கண்ணடித்து விட்டு இன்னொரு கோப்பை கோப்பியை என்னிடம் நீட்டினாள்.
அதன்பின் அவர்களது வீட்டில் நான் புகைப்பதே இல்லை.

ஆனால் அவளை car ஓட்ட பழகச் சொல்லி வற்புறுத்துவேன். அதற்கு ஏதாவது சொல்லி என்னிடமிருந்து நழுவிவிடுவாள்.
நானும் அவளை வற்புறுத்துவதில்லை, காரணம் எனக்கு இன்னொரு நண்பர் இருந்தார்.
தான் car ஓட்ட போவதில்லை என்று அவர் அடம்பிடித்தார். நான் ஏன் என கேட்டதற்கு அவர் சொன்னார், "ஒரு விபத்தில் எக்கச் சக்கமாகச் சிக்கிக் கொண்டேன் மயிரிளையில் உயிர் தப்பினேன், அதுக்கு பிறகு எனக்கு சரியான பயம்" என்றார்.

ஒருவேளை இவளும் ஏதாவது விபத்தில் சிக்கியதால்த்தான் இப்படியோ... என நினைத்து நான் அப்படியே விட்டுவிடுவேன்.

இப்படியே எங்கள் மூவரது நட்பும்; நட்பைத் தொடர்ந்து வந்த ஒரு நெருக்கமான பிணைப்பும் 'நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமும்' என்று சொல்வார்களே; அதுபோல வளர்ந்து கொண்டே போனது.

எங்களது நெருக்கம் இன்னும் மிக நெருக்கமாகிக் கொண்டிருந்ததை பார்க்க எவருக்கும் பொறுக்கவில்லை; ஏன் இறைவனுக்கும் கூட பொறுக்கவில்லை...

ஒருநாள் இரவோடிரவாக அவளை வேறொரு நாட்டிற்கு அழைத்துச் சென்று சொந்த்தில் ஒருவனுக்கு திருமணம் செய்துவிட்டார்கள்.

அவள் வேறொருவனை திருமணம் செய்து கொண்டதில் எனக்கு எந்த வித கவலையுமில்லை. ஆனால் ஏன் எங்களது நட்பு மறக்கடிக்கப்பட வேண்டும்...? அதுதான் கவலை...!

இன்று அவள் இங்கு இருந்திருந்தால்....
நான் இன்று புகைப்பழக்கத்தை அறவே விட்டிருப்பேன். அதுமட்டுமல்ல நான் இப்போது இருப்பதைப் போல நான்கு மடங்கு பெருத்தவனாகவும் இருப்பேன்.

என்று கண்கள் கலங்கியபடியே கூறி முடித்தார் எனது நண்பர்.
அவர் சொன்னவற்றிற்கு ஆதாரங்கள் எதையும் நான் எதிர்பார்க்கவில்லை ஏனெனில் அவரது முகத்தில் ஏற்பட்ட மலர்ச்சி, சோகம், கண்களில்த் தேங்கி வழிந்த கண்ணீரே போதுமானது. அதில் அந்த நட்பையாவது அவர் மீளப் பெறமுடியாது.

திருமணங்கள் யாரலும் எங்கேயும் நிட்சயிக்கப்படலாம்; ஆனால் நல்ல நண்பர்கள் என்பது கிடைத்தற்கரியது. அந்த நட்பினால் ஏற்படும் அனுபவங்கள் நினைவுகளை மீள மீட்டிப் பார்க்கும்போது ஏற்படுமே ஒருவகை சோகம் கலந்த மகிழ்ச்சி அதுதான் உன்னதமானது...

இன்னும் இதுமாதிரியான சுவையான சம்பவங்களைத் தந்து கொண்டிருப்பேன். தவறாது வந்து பாருங்கள்...

துணை...

கண்ணுக்குத் துணையுண்டு;
காதிரண்டு உண்டு;

எண்ணுக்கும் எழுத்துண்டு;

எதிலுமே துணையுண்டு;

விண்ணுக்கு நிலவுண்டு;

நிலவோடு கதிருண்டு;

மண்ணுக்கும் மரமுண்டு; - என்

மனதுக்கு ஏதுண்டு...?

ஆழிக்கு அலை போல,

அலையோடு நுரை போல,

நாலோ டிரண்டு போல,

நாளோ டிரவு போல,

இரவோடு நிலவு போல,
நிலவோடு மேகம் போல,
வாழ்வோட வர வேண்டும்
வகையான துணை யொன்று...!

Help where it needed...

Yesterday 210510, a Somali family and I were at Oslo airport to send off their brother to Finland.
On the way back at this tollbooth it happened.

I always pay in cash at these booths. Once I had a problem with these subscription paid bricks pasted on the car windsheild, so I decided to carry or put enough changes in my car.

When we came into one of these tollbooths, a reasonably new car was parked in front of me. So I waited.
I saw so many drivers do not get ready for the toll pay. They park their car in front of the tollbooth and look for change in their car or wallet...

In this case also, I am very different from others. When I see the tollbooth sign and reduced speed limit sign, I take the correct amout of change and near to the post with a plastic basket, I put my hand out of window and then slowly reach the basket, and I steer my car closed to it. My hand should be over the basket. So I need not to miss any of coins on the road.

I saw so many drivers throw the coins at the basket, some hit the post and fall all over the road. Furthermore, some drivers get out of the car and they search for the missed coins on the road and under the car.

Yesterday also, I took the correct amout of money,  put my hand out of window and waited for the car parked in front of me.
So I waited. But back of me a pile of 10 cars pilled up and were waiting. One of them were very hurry I believe, honked.

So, slowly a woman aged about 75 years, came out of that new car. She walked along side of her car to get help from the personal who was sitting on the otherside booth. Futhermore, she should cross over the other lane also.
If she drive through the red light then she should pay the penalty of Kr. 300.

When she came near to my car to cross the lane, I said "vær så god" in Norwegian, which means in this case " here it is". To get her attension to me.

She also looked at me and I told her, " bruk denne" means, "use this".

She did not expect this and said "Oh thank You so much" in English. And she added, "Jeg glemt vekslene... så takkenemlig..." in Norwegian. - I forgot changes... so greatfull -.

I told her "Ikke tenke på så mye, bare bruk, bilister må hjelpe hverandre" in Norwegian. - Not to think so much, just use it, drivers should help eachother-.

She held my hand with her both hands and took the change of Kr.: 20,-  and said "Oh thank you thank you very much" in English, and she used the change that I gave her.

Our conversation was a few words, but I felt those words she said, came from her heart and I saw the emotion at her face. When she held my hand with her both hands, I felt those hands also thanked me.

I felt my self so wonderful. I helped an old Norwegian lady at the right time and right place. I think that she avoided unnecessory honking from other drivers.

Always, I think why am I here on this planet, what have I done all these years... Just waste of time and so on...
But yesterday, I thought this is why I am here...!

காவிகளும் எண்ணிகளும்...

காவிகள்  Vectors...

பத்து மாதம் அன்னை காவி,

பெற்ற பின்னர் தந்தை காவி - நல்ல

முத்து என்று பெயரும் சூடி,

கற்று வளர்க என்று ஆசி - பல

தந்து விட்ட தந்தை காவி!

பெற்றெடுத்த அன்னை காவி!!

நித்தம் வந்து கவலை மோதி,

சித்தம் கலங்கி சிந்தை யழிய - பாதி

பித்தம் பிடித்துப் புவியி லலையும் - மீதி

கற்று வந்து பட்டம் காவி,

சுற்று கின்ற உலகின் மீது - சூழல்

சுற்ற மென்ப வற்றை ஆதி

தொட்டு அந்தமாக மீதி என்று

விட்டி டாமல் முற்றுமுழுக்கக் கட்டிக் காவி,

சுற்று கின்ற மனிதன் காண்ப - தெல்லாம்

காவிகள்! காவிகள்!! காவிகள்!!!

பௌதிகவியலில் ஒரு பொருள்; திணிவு, திசை, வேகம் என்பவற்றைக் கொண்டிருந்தால் அதை ‘காவி‘ என்பர். அதேபோல, ஒரு போருள் திணிவை மட்டும் கொண்டதாக இருந்தால் அதை எண்ணி என்பர்.

ஆனால், இந்த ‘காவி‘ என்ற சொல்லுக்கு தமிழில் பல அர்த்தங்கள் உள்ளன. அவற்றுள்

சில: காவிவஸ்திரம்
       காவி நிறச்சாந்து
       பொருட்களைச் சுமப்பவர்.

அன்னையும்  பத்துமாதம் சுமந்துதானே பிள்ளையைப் பெற்றெடுக்கிறாள். அன்னை ஆரம்பித்து வைக்கிறாள். பின்னர் எல்லோருமே ஏதோ ஒன்றை வாழ்நாள் முழுவதும் சுமந்தேயாக வேண்டிய நிலையிலிருக்கிறோம்.  நினைவுகளும் ஒரு சுமைதான்.

ஆக அனைவரும் காவிகள்.
இவ்விதம் பொருளுருணர்ந்தே நான் எனது பௌதிகவியல் குறிப்புப் புத்தகத்தில் இதை எழுதி வைத்திருந்தேன்...

இதைப்பார்த்த எனது சக பள்ளித் தோழி ஒருத்தி - அவளும் கவிதை எழுதுவதில் மிகவும் தேர்ச்சி பெற்றவள் - காவி என்று வருமிடமெல்லாம் 'எண்ணி' என எழுதிவிட்டுத் தந்தாள்...

எண்ணிகள் Counters...

பத்து மாதம் அன்னை எண்ணி,

                    (மாதங்களை அன்னை எண்ணி)
பெற்ற பின்னர் தந்கை எண்ணி - நல்ல
                    (பெற்ற பிள்ளைகளை தந்தை எண்ணி)
முத்து என்று பெயரும் சூடி -
கற்று வணர்க என்று ஆசி - பல
தந்து விட்ட தந்தை எண்ணி!
பெற்றெடுத்த அன்னை எண்ணி! - (பெற்றெடுத்த குழந்தைகளைப் பற்றியே நிதமும் யோசிப்பவர்கள்) இங்கு
கற்று வந்து பட்டம் எண்ணி
                    (கற்றதனால் வந்த பட்டங்களை எண்ணி)
சுற்று கின்ற உலகின் மீது - சூழல்
சுற்ற மென்ப வற்றை ஆதி
தொட்டு அந்த மாக மீதி என்று
விட்டிடாமல் முழுக்க எண்ணி -
                    (சூழலிலுள்ளவற்றைப் பற்றி எண்ணிப்பார்த்து)
சுற்று கின்ற மனிதன் காண்ப தெல்லாம்
எண்ணிகள்! எண்ணிகள்!! எண்ணிகள்!!
                    (எண்ணிகள்: சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருப்போர்)

ஒரு சொல்லை மட்டும் மாற்றி என்னை மிகவும் ஆச்சர்யத்தில் ஆழ்த்திவிட்டாள் அந்தக் கவிஞை...

எனது நினைவுகளில் மிகவும் சுவையானவை அந்தப் பள்ளி நாட்கள்...

மலர்...

மலருக்கு மலர் தாவும்

வண்டுதான்

மனதுக்கு மனது இதுவும்
பொருந்தும்தான்...

மலருக்கும் பறக்க
இறக்கை தரின்
மலரது மனதை
அறிவது சுலபம்...

மலரும் தன்
அழகை, மணத்தை
கொண்டே மயக்கும்
வண்டை...

மலரும் அலையும்
மனத்தை
மாறா தடக்கும்
குணத்தை
கொண்டதில்லை

மலரது குணமும்
வண்டினைப்போல
மாறும் தன்மை
கொண்டதே...!

கனவும் காணும்
கலகம் செய்யும்
மலரின் மனமும்...!

தங்கமீன்கள்...

இந்தத் தங்க மீன்களுக்கு இன்று வயது நான்கு மாதங்கள் ஆகின்றன...

2009ம் ஆண்டு மார்கழி மாதம் 31ம் திகதி இரவு ஏறத் தாழ எட்டு மணிக்கு, இந்தத் தங்க மீன்களின் தாய் முட்டைகளை இடத்தொடங்கியது...

அந்த நேரம் வாணவேடிக்கைகளை பார்ப்பதற்காக வெளியே செல்ல ஆயத்தமான நான்...

உடனேயே அந்த முட்டைகளை அப்புறப்படுத்தத் தொடங்கினேன்.

நான்கு முதல் ஐந்து மணிநேரம் தொடர்ச்சியாக முட்டைகளை வேறொரு தொட்டியில்ச் சேர்த்து பெற்றோரும் மற்றோரும் முடிந்தளவு முட்டைகளை உண்ணாதவாறு செய்து கொண்டிருந்தேன்.

இருந்தாலும் முடிந்தவரை அந்தத் தொட்டியில் இருந்த அனைத்து மீன்களும் அந்தத் தங்க மீன் முட்டைகளை உண்டு இறுதியில்க் களைத்திருந்தன...

புது வருடம் பிறந்து கொண்டிருக்கும் வேளை, இவை முட்டை இடாதா என மூன்று வருடங்களாக அங்கலாய்த்த எனக்கு, எண்ணிலடங்காத அளவுக்கு முட்டைகளைத் தந்து என்னை சந்தோஷத்திலாழ்த்தின அந்தத் தங்க மீன்கள்.

மூன்று வருடங்களாக அமைதியாக என்னுடன் வாழ்ந்து வந்த அந்தத் தங்க மீன்களுக்குள் ஏதோ ஒன்று உந்த அவை காதல் வசப்பட்டு, என்னையும் பரவசத்திலாழ்த்தின...

ஆனால் அந்தச் சந்தோஷம், அந்தப் பரவசம் நிலைக்கக் கூடாதென விதி நினைத்தது.

முட்டை உண்ட களைப்பில் மீன்கள் ஒதுங்கி இருக்கின்றன என்றே நினைத்துப் படுக்கைக்குச் சென்றேன்... ”உண்ட களை தொண்டர்க்கும் உண்டு” என்பார்களே அதுபோல...

ஆனால் அடுத்த நாளும் தங்க மீன் முட்டை உண்ட அத்தனை மீன்களும் மந்த நிலையிலேயே இருந்தன...

நானும் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தேன்... ஓராம் திகதி இரவு அந்த அகோரம் நிகழ்ந்தது...

தங்க மீன் முட்டைகளை அளவுக்கதிகமாக உண்ட அனைத்து மீன்களும் - இன்று நான்கு மாத நிறைவைக் கொண்டாடும் இந்த தங்கமீன்களின் பெற்றோரும் உட்பட- மெல்ல அசைவின்றி மிதக்கத் தொடங்கின...

சில மணித் துளிகளில் அனைத்து மீன்களும் இயக்கமில்லாத சடமாக மிதந்து நீரினசைவுடன் அசைந்து கொண்டிருந்தன...

மீன் முட்டைகளை உண்டால் (அளவுக்கதிகமாக) மீன்கள் சாகுமா என்ற கேள்வி மனதைக் குடைந்தெடுத்தது.

இந்த மீன்களின் பெற்றோர் மிகவும் வளர்ந்த மீன்கள், வழமையான இறுதி யாத்திரைக்கு அவை பொருத்தமில்லை. அதாவது கழிவறையில் கழிவாசன (commode) வழியாக அப்புறப்படுத்துவது... 

அதில் சங்கடமென்ன வெனில் கழிவாசனத்தில் உள்ள துளையிலும் பார்க்க பெரியவை எனது தங்கமீன்கள். அதைவிட கழிவாசன இறுதியில் இரண்டு வளைவுகள் உள்ளன. அந்த வளைவுகளிலும் பார்க்க நீளமானவை எனது தங்கமீன்கள். ஆக, கழிவறை இறுதி யாத்திரைக்கு நான் அவற்றைத் தயார் படுத்த வேண்டும், அதாவது துண்டங்களாக வெட்ட வேண்டும்.

நான் கொடுத்த எதையும் ஆகாரமென உண்டு, நான் உறங்கும் போது உறங்கி, நான் கண் விழிக்கும் வேளை அவையும் கண் விழித்து, நான் வேலையிலிருந்து வீடு திரும்பும் போது ஆவலோடு தொட்டிக் கண்ணாடி அருகே வந்து என்னைப் பார்த்து கண் சிமிட்டி என்னைப் பரவசப்படுத்திய அந்தத் தங்கமீன்களை நானே கூறு போடுவதா.... நினைக்கவே மனம் தாங்கமுடியவில்லை.

ஆகவே உரிய முறையில் அவற்றுக்கு எனது வீட்டின் பின்புறமுள்ள புற்றரையில் ஒரு கிடங்கு வெட்டி அந்த மூன்று தங்கமீன்களையும் அவற்றோடு போட்டி போட்டுக் கொண்டு தங்கமீன் முட்டைகளை உண்டு உயிர் நீத்த எனைய மீன்களையும் (ஐந்து வாள் வால்மீன்கள் (sword tail fish)) சேர்த்து அடக்கம் செய்து விட்டு தங்கமீன் முட்டைகளை நோட்டம் விட ஆரம்பித்தேன்.

நான்கு ஐந்து நாட்களாக எந்தவொரு அசைவுமிருக்கவில்லை. ஆனால் ஆறாவது நாள் ஒரு சிறு அசைவைப் பார்த்தேன். இதோ இவைதான் நான் பார்த்த முதல் மூன்று தங்கமீன் குஞ்சுகள்...

அடுத்தநாள் எண்ணுக்கடங்காத அளவு தங்கமீன் குஞ்சுகளின் அசைவு, என்னை விட்டுப் போன சந்தோஷத்தை மீளக் கொணர்ந்தன...

இவைதான் மூன்று வருடங்களாக என்னுடன் வாழ்ந்த நான்கு தங்கமீன்களும்...

இவற்றில் ஒரு பெண் தங்கமீன் இன்றும் என்னுடன் வாழ்ந்து வருகிறது...

கறுப்பும் மஞ்சளுமாக கர்வமாக நீந்திச் செல்கிறதே... அந்த மீன்தான் தாய்... 

எமது தமிழ்ப் பெண்களுக்கு இருக்குமே ஒரு கர்வம், அது போல எப்போதும் அந்தத் தங்கமீனிடம் ஒரு கர்வத்தை பார்க்கலாம்...

இதற்கு மேலே உள்ள படத்தில் சிவந்த நிறத்தில் உடலும் அகங்காரமான வெண்ணிறவாலும கொண்டிருக்கிறதே... அதுதான் தந்தை...

மேலே உள்ள படத்தை (auch missed என எழுதியிருக்கும் படம்) எடுப்பதற்கு முன் அவையிரண்டும் ஓடிப்பிடித்து... இல்லை இல்லை நீந்தித் துரத்தி விளையாடிக் கொண்டிருந்தன. சிறிது நேரம் நான் தூர இருந்து பார்த்து இரசித்துக் கொண்டிருந்தேன். பின்னர் சில படங்களை எடுக்கும் போது, அவை ஒன்றுக்கொன்று முத்தங் கொடுப்பது போல இருந்தது. அந்த முத்தக் காட்சி படமாகப் பதிவு செய்ய நானும் இயன்றளவு முயற்சி செய்தேன். ஆனால் கிடைத்தது இந்தப் படம்தான். அதனால்த்தான் படத்திலேயே (Auch missed) என எழுதி வைத்தேன்.

கல்லுக்குள்ளும் ஈரம் என்பது போல துக்கத்திலும் ஒரு சந்தோஷம் என அவைகளின் வாரிசுகளை அந்தத் தங்கமீன்களின் நினைவுகளோடு பார்த்துப் பராமரித்து வருகிறேன்.

உயிர்க் காதலுக்காக...

உயிர் இருந்த போது
உணர்வே இல்லை.
உணர்வு வந்த போது
உயிரான உன்னைக்
காணவில்லை...

உயிரே இல்லாத போது
உணர்வதால் யாதுமில்லை
உணர்வே இல்லாத போது
உயிராய் நீயிருந்திருந்தால்
உள்ளத்தில் நிறைந்திருப்பேன்...

கண்களே இல்லாதவனுக்கு
கண்ணீர் சுவை, சுமை இவை
தெரியுமா??
கண்களாய் நீ இருந்தபோது
காதலின் சுமை தெரியவில்லை...
கனவாய் நீ மறைந்த போது
கண்ணீர் கூட சுடுவதைப்-
புரிந்து கொண்டேன்...

கருணையே இல்லாமல்
என்னை நீ எடுத்துக் கொண்டாய்...
காரணமே சொல்லாமல
உன்னை நீ மறைத்துக் கொண்டாய்...
உருவமே தெரியாமல்
கண்ணை நீ மறைத்துக் கொண்டாய்...
கருணையே இல்லாமல்
என்னை நீ திட்டுவதையும்
உயிரில்லாமல் உணர்வில்லாமல்
ஒளியில்லாமல்ப் போனாலும்
மன்னிப்பேன்!
மறப்பேன்!!
நம் உயிர்க்காதலுக்காக...



இந்தக் கவிதை 'இசைத்தென்றல்' என்ற இணையத்தளத்தில் 05.07.2005 ல் எழுதியிருந்தேன்.

இன்றைய 'இசைத்தென்றல்' இணையத்தளத்தில் அன்று பதிவான கவிதைகள் எல்லாவற்றையுமே நீக்கி விட்டார்கள்.

எனது கவிதைகளுக்கு மீண்டும் இங்கே உயிர் கொடுக்கிறேன்...

நினைவு பிறந்தது

அன்பு பிறந்தது
அன்னை மடியில்,
பண்பு பிறந்தது
தந்தை அணைப்பில்...


அறிவு பிறந்தது
ஆசா னிடத்தில்,
உறவு பிறந்தது
உன் னிடத்தில்...


கனவு பிறந்தது
கண் மூடுகையில்,
நினைவு பிறந்து
நிகழ் விடத்தில்...